Фестываль "Пакроўскія званы" ў Вільнюсе
Напрыканцы лістапада ў сталіцы Літвы горадзе Вільнюсе прайшоў ХІ Міжнародны фестываль "Пакроўскія званы", на якім Веткаўшчыну прадставілі калектыў “Стаўбунскія вячоркі” пад кіраўніцтвам Святланы Парашчанка, майстар па традыцыйным ткацтве "Неглюбскага цэнтра ткацтва" Людміла Кавалёва і загадчык філіяла Веткаўскага музея Пятро Цалка.
Праграма фестывалю была дастаткова насычанай. Цэлых пяць дзён на самых лепшых канцэртных пляцоўках горада можна было пабачыць і пачуць калектывы з самых розных куточкаў: Літва, Грузія, Балгарыя, Італія, Эстонія, Польша, Расія, Украіна і, канешне, Беларусь.
Ініцыятарам удзелу ў фестывалі калектыву з вёскі Стаўбун стаў Веткаўскі музей, які ўнёс прапанову Сяргею Выскварку, "куратару" фестывалю ад Беларусі. У свой жа час самі арганізатары з Вільнюса адобрылі прапанову і вельмі ўзрадаваліся сустрэчы са знаёмым ім калектывам, бо "Стаўбунскія вячоркі", як аказалася, ужо ўздымалі апладысменты на канцэртных пляцоўках Вільнюса і раней.
Традыцыйныя спевы Веткаўшчыны прагучалі, як падалося, на ўвесь Вільнюс. Спявалі стаўбунцы і ў аўто, якое дастаўляла іх да рэстарацыі ўкраінскай кухні "Боршч", і ў рэстарацыі, і пешкі ходзячы па старых вулачках Вільнюса, і ў гатэлі праваслаўнага манастыра, дзе жылі ўдзельнікі фестывалю. Але ж гэта былі толькі рэпетыцыйныя, так мовіць, спевы. Сапраўдныя ж выступы адбыліся на сцэнах Вільнюскай кансерваторыі, касцёла Святой Катрыны, гарадской Ратушы Вільнюса, Успенскага кафедральнага сабора.
Сцены ж гарадской Ратушы Вільнюса з удзячнасцю прымалі ўдзельнікаў кірмашу майстроў, сярод якіх была майстар па традыцыйным ткацтве з вёскі Неглюбка Людміла Кавалёва. Шчыра кажучы, неглюбскія "вядзьмедзі", "кручча", "лапы", "елкі", "хрясты", "кулачча" ды "гяргені" (гэта назвы ўзораў на неглюбскіх ручніках, што былі прадстаўлены на выставе) з’яўляліся фаварытамі ўсяго кірмашу. Колькасць тых, хто фатаграфаваўся з гэтым цудам традыцыйнага ткацтва з Беларусі, можна было лічыць не дзясяткамі, а сотнямі.
Сярод удзелькаў фестывалю асаблівыя адносіны склаліся з Алтайскімі стараверамі-“полякамі”, якія смела сцвярджаюць, што іх продкі прыйшлі з нашых краёў. Таму, відаць, і падпявалі так ахвотна нашы жанчыны са Стаўбуна спевам "Уцешнай канарэйкі" з Алтаю. Дарэчы, як аказалася, "Стралу" на Алтаі таксама "водзяць".
Калі спевы захаваліся ў душах і сэрцах людзей, то нагадваць пра ўтульны куточак Беларусі - Веткаўшчыну - цяпер будуць яшчэ і адмысловыя сувеніры ад Веткаўскага музея, што шчодра надзяляў імі як арганізатараў, так і ўдзельнікаў фестывалю.
Адзвінелі спевы, адзвінелі гукі гармоні ды дуды, усе раз’ехаліся, а ў галаве, міжволі, усё круцяцца і круццяцца словы арганізатара фестывалю Ірэны Захаравай: "Перад намі знаходзіцца ўсё лепшае, што ёсць у сусветным фальклоры, і наша задача - зберагчы гэта сёння і перадаць сваім нашчадкам заўтра".
Пятро Цалка, загадчык філіяла "Веткаўскага музея стараабрадніцтва і беларускіх традыцый імя Ф.Р. Шклярава" ў Гомелі
Больш фота глядзіце ў нашай фотагалерэі.
